شعر

 امیر هوشنگ ابتهاج

ا.ه.سایه

زﻧﺪه وار

 ﭼﻪ ﻏﺮﯾﺐ ﻣﺎﻧﺪی ای دل! ﻧﻪ ﻏﻤﯽ نه ﻏﻤﮕﺴﺎری ،  

 ﻧﻪ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﯾﺎری ﻧﻪ  ، ز ﯾﺎر اﻧﺘﻈﺎری 
 ﻏﻢ اﮔﺮ ﺑﻪ ﮐﻮه ﮔﻮﯾﻢ ﺑﮕﺮﯾﺰد و ﺑﺮﯾﺰد 

   ﮐﻪ دﮔﺮ ﺑﺪﯾﻦ ﮔﺮاﻧﯽ ﻧﺘﻮان ﮐﺸﯿﺪ ﺑﺎری
 ﭼﻪ ﭼﺮاغ ﭼﺸﻢ دارد از ﺷﺒﺎن و روزان

که به هفت آسمانی نه ستاره ایست اری

  دل ﻣﻦ  ! ﭼﻪ ﺣﯿﻒ ﺑﻮدی که ﭼﻨﯿﻦ  ز ﮐﺎرماندی

  ﭼﻪ ﻫﻨﺮ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻨﺪم ﮐﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ  وﻗﺖ ﮐﺎری 
 ﻧﺮﺳﯿﺪ  آن ﻣﺎﻫﯽ که  ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﺮﺗﻮی رساند

  دل آﺑﮕﯿﻨﻪ ﺑﺸﮑﻦ  ﮐﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ جز  ﻏﺒﺎری  
 ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﭼﺸﻢ  ﺑﻮدم که ﮔﻠﯽ ﻣﮕﺮ  ﺑﺨﻨﺪد 

دﮔﺮ ای اﻣﯿﺪ خون ﺷﻮ که  ﻓﺮو   ﺧﻠﯿﺪ ﺧﺎری
 ﺳﺤﺮم ﮐﺸﯿﺪه  ﺧﻨﺠﺮکه  ، ﭼﺮا  ﺷﺒﺖ  ﻧﮑﺸﺘﻪ ﺳﺖ 

ﻣﺎ را ﭼﻪ ﻏﻢ ﺳﻮد و زﯾﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ
  ﺳﻮدای ﺗﻮ را ﺑﺮﺳﺮ ﺑﺎزار ﻧﺒﺮدﯾﻢ 
ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﻓﺮوﺷﺎن ﺑﻬﻞ اﯾﻦ ﮔﺮﻣﯽ ﺑﺎزار 
 ﻣﺎ ﯾﻮﺳﻒ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪارﻧﺒﺮدﯾﻢ  
ای دوﺳﺖ ﮐﻪ آﻧﺼﺒﺢ دل اﻓﺮوزﺧﻮﺷﺖ باد
 ﯾﺎ د ار که ما جان زشب تار نبردﯾﻢ 
ﺳﺮﺳﺒﺰی آن ﺧﺮﻣﻦ  ﮔﻞ ﺑﺎد اﮔﺮچند
  از ﺑﺎغ ﺗﻮ ﺟﺰ ﺳﺮزﻧﺶ خار  ﻧﺒﺮدﯾﻢ 
ﺑﯽ رﻧﮕﯽ ام  از ﭼﺸﻢ ﺗﻮانداخت  اﮔﺮ ﻧﻪ
   ﮐﯽ ﺧﻮن دﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﺎر ﻧﺒﺮدﯾﻢ 
ﺗﺎ روﺷﻨﯽ ﭼﺸﻢ و دل ﺳﺎﯾﻪ  از آنروﺳﺖ
    از آﯾﻨﻪ ای ﻣﻨﺖ دﯾﺪار ﻧﺒﺮدﯾﻢ