سال : 1341
دانش اموزان دبیرستان عبدالرزاق لاهیجان
فرخ
زرشکی - عبدالله گلشاهی - داریوش قنوعی - حسام اکبر پور - جواد احمد پور -
منجمی - ممقانی ( دبیر ) - صادق جمشیدی - تقی نویدی - منصور کیانی - و
**************
اگر می خواستیم ,فردا روی زمین ,بهشت درست می کردیم.فیودور د استایوسکی/برداران کارامازوف.
من از غربت آمده ام از تنهایی ایی که آسان پر نمی شود از لابه لای چرغ دنده های کار مداوم و فرسودن تدریجی و کم کم تن به پیری داده ام و دل به تصویر های گذشته ,رفیقان برباد و مردان بریده از یاد.و شهر کوچگم ,آن بقعه ,مناره آن اذان گوی واذان ,آب استخر و صدای غوک و مستی جوانان ,همیشه در خاطرم نقش بسته اندو خلاصه دلداده یاران گیلانی خویشم.
در طول سالهایی که دور از ایران بوده ام علی الخصوص امروز که قافله عمر در سرازیر بی برگشت راه می گذارد رویایی داشتم و آن اینکه ,وقتی /رفیقان قدیم و پهلوانان گذشته جوانم را گرد هم آورم ,بیرون از خط و خط بازی ,همه کسانی که با یاد و تصویر شان بزرگ شدم و زندگی کردم و تصویری برای خود بسازم در آلبوم خاطرات و تاریخچه ذهنم تا زینت دیوار باقی عمر و تسکین ایام کهولت باشد.
اماتحقق این رویا هم چون دیگر آرزها با دشواریهای فراوان همراه بود ,حقیقتا دشوار است ,گرد هم آوردن انسانهایی که هریک به سببی از بیماری و فقر گرفته تا به مرگ /پرت افتاده اند از هم و پراکنده ,آن هم در جایی که فرقه ها و گروه های مختلف با لباس اختلاف اندیشه و تفاوت افکار , هزاران بهانه برای دریدن یکدیگر به دست می دهند !؟
عقیده دارم رسالت ورزش ایجاد دوستی و مودت و آشتی است ورای این فرقه ها و گروه های اصطلاحا روشنفکرانه که در مواقعی کار را تنها پیچیدتر می کنند.ورزش ساده است ,صمیمانه ,سادگی و صمییت انسان ها را می طلبد.با این وجود ,به دلیل همین اختلاف نظر ها ,ناچار ,از بردن تصویر رفیق از جهان رفته ام /که خود از پیشکسوتان ورزش لاهیجان به شمار می آید /به داخل محل برقراری همایش صرف نظر کردم.در مورد آن رفیق چه می توان گفت جز اینکه /گویا یک نه بسنده بود که سرنوشتش را بسازد.
برقراری این همایش که در آغاز بسیار دشوار می نمود با یاری و اتفاق دوستان و همشهریان مهربانم ورای تمام اختلاف سلیقه ها و سوابق ممکن گشت.
گروه موسوم به لاهیجون زاکون به ویژه بهادر وثوقی ,بهرام وثوقی ,محمد پیشکی ,آیدین روحی پور ,در انجام این مهم , مجدانه یاری ام کرده و در مواقعی بار سنگین امور را ,خودیکه به دوش کشیده اند.جاوید جهانگیری ,اسماعیل پاتیمار ,که کفش های کهنه را به پا کرده و به توپ کشیدند موجب شادی فراوانم گشتند.
آقای جلال انصاری رییس ترتیت بدنی در دوران گذشته و آقای میر علم رییس فعلی تربیت بدنی لاهیجان ,جمشید جهانگبری .اصغر و محمود و مهران مطلبی ,بهروز گلپور اصغر کامران .حسین روحانی و در گشتی ابول قتبر نژاد.منوچهر وثوقی محمد حسن علیدوست .ابراهیم مهربان .اسماعیل خوشیرت و محمد مدهوش قهرمانان سابق کشتی با اجابت دعوتم ,مرا مدیون خود ساختند.
هم چنین حضورخانم های ورزشکار پا به پای آقایان ,از مناظر زیبا و الهام بخش این همایش بود.
مع الوصف ,پله های مشقت به یاری ارباب مروت و مودت یکایک ,پیموده شد تا این همایش ,شکل نمادی از یگانگی و اتفاق بگیرد.با خود می گویم از این جهان دشمن خیز دوست ستیز خیلی هم نباید ترسید گاهی به اتفاق ,جهان می توان گرفت .از تمام این گرمروان مهربان ,شپاسگزارم .خاطرات این سفر در ذهنم ماندگار ,و عطوفت دوستان در قلبم پادر جا ,شده اند.همیشه از پیش مسافتهایی دراز عاشقانه به شهر خود اندیشیده ام و می اندیشم.همگی قربون.آلمام منوچهر امین.
اگر می خواستیم ,فردا روی زمین ,بهشت درست می کردیم.فیودور د استایوسکی/برداران کارامازوف.
من از غربت آمده ام از تنهایی ایی که آسان پر نمی شود از لابه لای چرغ دنده های کار مداوم و فرسودن تدریجی و کم کم تن به پیری داده ام و دل به تصویر های گذشته ,رفیقان برباد و مردان بریده از یاد.و شهر کوچگم ,آن بقعه ,مناره آن اذان گوی واذان ,آب استخر و صدای غوک و مستی جوانان ,همیشه در خاطرم نقش بسته اندو خلاصه دلداده یاران گیلانی خویشم.
در طول سالهایی که دور از ایران بوده ام علی الخصوص امروز که قافله عمر در سرازیر بی برگشت راه می گذارد رویایی داشتم و آن اینکه ,وقتی /رفیقان قدیم و پهلوانان گذشته جوانم را گرد هم آورم ,بیرون از خط و خط بازی ,همه کسانی که با یاد و تصویر شان بزرگ شدم و زندگی کردم و تصویری برای خود بسازم در آلبوم خاطرات و تاریخچه ذهنم تا زینت دیوار باقی عمر و تسکین ایام کهولت باشد.
اماتحقق این رویا هم چون دیگر آرزها با دشواریهای فراوان همراه بود ,حقیقتا دشوار است ,گرد هم آوردن انسانهایی که هریک به سببی از بیماری و فقر گرفته تا به مرگ /پرت افتاده اند از هم و پراکنده ,آن هم در جایی که فرقه ها و گروه های مختلف با لباس اختلاف اندیشه و تفاوت افکار , هزاران بهانه برای دریدن یکدیگر به دست می دهند !؟
عقیده دارم رسالت ورزش ایجاد دوستی و مودت و آشتی است ورای این فرقه ها و گروه های اصطلاحا روشنفکرانه که در مواقعی کار را تنها پیچیدتر می کنند.ورزش ساده است ,صمیمانه ,سادگی و صمییت انسان ها را می طلبد.با این وجود ,به دلیل همین اختلاف نظر ها ,ناچار ,از بردن تصویر رفیق از جهان رفته ام /که خود از پیشکسوتان ورزش لاهیجان به شمار می آید /به داخل محل برقراری همایش صرف نظر کردم.در مورد آن رفیق چه می توان گفت جز اینکه /گویا یک نه بسنده بود که سرنوشتش را بسازد.
برقراری این همایش که در آغاز بسیار دشوار می نمود با یاری و اتفاق دوستان و همشهریان مهربانم ورای تمام اختلاف سلیقه ها و سوابق ممکن گشت.
گروه موسوم به لاهیجون زاکون به ویژه بهادر وثوقی ,بهرام وثوقی ,محمد پیشکی ,آیدین روحی پور ,در انجام این مهم , مجدانه یاری ام کرده و در مواقعی بار سنگین امور را ,خودیکه به دوش کشیده اند.جاوید جهانگیری ,اسماعیل پاتیمار ,که کفش های کهنه را به پا کرده و به توپ کشیدند موجب شادی فراوانم گشتند.
آقای جلال انصاری رییس ترتیت بدنی در دوران گذشته و آقای میر علم رییس فعلی تربیت بدنی لاهیجان ,جمشید جهانگبری .اصغر و محمود و مهران مطلبی ,بهروز گلپور اصغر کامران .حسین روحانی و در گشتی ابول قتبر نژاد.منوچهر وثوقی محمد حسن علیدوست .ابراهیم مهربان .اسماعیل خوشیرت و محمد مدهوش قهرمانان سابق کشتی با اجابت دعوتم ,مرا مدیون خود ساختند.
هم چنین حضورخانم های ورزشکار پا به پای آقایان ,از مناظر زیبا و الهام بخش این همایش بود.
مع الوصف ,پله های مشقت به یاری ارباب مروت و مودت یکایک ,پیموده شد تا این همایش ,شکل نمادی از یگانگی و اتفاق بگیرد.با خود می گویم از این جهان دشمن خیز دوست ستیز خیلی هم نباید ترسید گاهی به اتفاق ,جهان می توان گرفت .از تمام این گرمروان مهربان ,شپاسگزارم .خاطرات این سفر در ذهنم ماندگار ,و عطوفت دوستان در قلبم پادر جا ,شده اند.همیشه از پیش مسافتهایی دراز عاشقانه به شهر خود اندیشیده ام و می اندیشم.همگی قربون.آلمام منوچهر امین.
